de laatste alweer!

Hallo allemaal,
Dit bericht had ik in India al geschreven, maar door tijd gebrek niet af kunnen maken. Dus alsnog mijn vervolg verhaal in India.
Ik zij in mn vorig verhaal volgende week schrijf ik de rest. Maarja is een beetje mislukt. De tijd gaat echt zo hard. Ik ben nu echt druk met afronden van van alles. En toch best wel klaar om weer terug te gaan naar Nederland. Het is een beetje dubbel want hier vallen ook nog heel veel dingen te beleven en de familie ga ik hier denk ik best missen. Maar goed nog 7 dagen. Ik hoorde dat het bij jullie best mooi weer is. Ik hoop dat dat nog zo is als ik terug ben anders ga ik het echt zo koud hebben. Ik zit nu al 3 maanden in een temperatuur van boven de 30 graden. Nu is het regen en vooral windseizoen toch echt wel begonnen.
De laatste 3 weken heb ik weer een hoop gedaan en mee gemaakt. Ik heb vooral veel les gegeven. Het voorbereiden kost steeds minder tijd. Het Engels gaat me ook een stuk makelijker af. Ik betrap me er zelfs op als ik iets in Nederlands schrijf, soms een kwart uit Engels woorden bestaat. Ook wordt ik al erg goed in het tekenen van organen. Dat is toch wel het duidelijkst als je ze dingen kan laten zien en dan uitleg geeft. Volgende week komen de kinderen ook weer terug van vakantie. Het zal dan wel weer een stuk levendiger zijn. En voor mij weer een stuk drukker. Eerst alle ouders bevragen over de gezondheid van hun kind, geschiedenis en hoe het thuis gaat. Ook mag ik dan weer de REEDS zuster uithangen want er zullen weer een paar nieuwe kwaaltjes en klachten zijn. Dit is wel leuk om te doen. Ze komen dan ook echt met van alles naar je toe, zoals ik heb helemaal geen eetlust. Waar komt dat door en wat ga je eraan doen?
Ik heb 2 dorpen bezocht waar een aantal van de kinderen wonen en dat is erg armoedig. Ze hebben vaak niet eens aansluiting op het riool of elektriciteit en al helemaal geen stromend water naar hun huis. De huisjes zijn ook erg klein. Denk aan 10-12 m2 . en daar wonen dan vaak 3-4 mensen in. Dat is ook niet gek als ze een inkomen hebben van 1000-2000 roepie (€15 tot €30).
Het gaat ook niet zo goed met de organisatie waar ik stage loop. Er komt al meer dan een half jaar geen geld meer uit Nederland. En op dit moment is het geld echt helemaal op. Er wordt bij iedereen geleend om de kinderen die er nu nog zijn eten te kunnen geven. Dit wordt helemaal een probleem als er 50 kinderen meer zijn. En er ook nog eens schoolboeken gekocht moeten worden. Dus via deze weg nog even de oproep mocht je nog wat geld over hebben sponsor mijn rekening dan. Voor maar 15 euro kunnen alle kinderen hier 1 dag eten. Mijn rekeningnummer is: 1481 95 016 t.n.v. M.Mulder
Ok weer verder met de vakantie van Leen en mij. Het laatste wat ik vertelde dat we een ongeluk hebben gehad. Diclofenac best goed spul. Had gelukkig veel minder pijn. De volgende dag toch verder gegaan een 22 uurs tocht op een houseboat op de backwaters. Echt super mooi en relaxed. Het was een boot voor ons alleen m et een kok en 2 boot bestuurders. Lekker over het water gevaren. Overal langs het water wonen mensen tussen de boten. Onderweg kom je mensen tegen die zwemmen, aan het baden zijn, de was aan het doen en aan het vissen. Het eten was ook erg lekker. Gewoon rijst, maar met allemaal lekkere dingetjes. We hebben zelf gezwommen. Het water kwam tot onder je middel, maar is echt lekker als je van water houdt en het 2 maanden meer dan 30 graden is en je nergens kunt zwemmen. Hierna zijn we verder gaan varen. Voordat het donker werd zijn we aan land gaan zitten en hebben leen lekker zit en praten onder het genot van een koud biertje. Tot de grote kakkerlakken over het dek begonnen te trippelen. Die zijn echt eng. Daar weet Maartje alles van, want daarmee was ik aan de telefoon. Die hoorde elke keer ieh aaah. En leen dacht stel je niet aan ze doen niks. Maar ze waren echt groot.
De volgende dag op weg gegaan naar Cape komorin. Het zuidelijkste puntje van India. Dit koste ons 9 uur om daar te komen. Dit keer konden we gewoon zitten op de bank. Dit is meer de toeristen plek voor indiaanse mensen. Hier hebben we een mooie zonsondergang gezien en een tempel op een eiland bezocht. En een aantal goede pogingen gedaan een redelijk restaurant te vinden waar mensen je niet weg kijken. Dit hoorde ik later doen ze uit beleefdheid en goede service, eigenlijk heb je iemand die je zo snel mogelijk wilt bedienen en service geven. Maar het lijkt meer op weg kijken. Uiteindelijk pas in Trichy een gevonden. Dat was dus 6 maaltijden later. Het was er erg warm en kon toch niet tippen aan Kochin. In cape Komorin zijn we 2 nachten gebleven en de dag daarop doorgereisd met de bus naar Trichy. Wat natuurlijk weer een hele dag kost, aangezien de bus hier niet harder dan 50 – 60 km per uur lijken te rijden. Trichy is de stad met de grote tempels. Na een busreis van 9 uur eindelijk aangekomen in de avond. We stierven van de honger, maar eerst maar een hotel vinden aangezien het al 8 uur `s avonds was. Dit was nog een hele klus. Want echt alle hotels zaten vol. Rond een uur of 10 maar even gaan zitten en een plantentje bedenken. We dachten al aan slapen in een lobby van een hotel. Komt er een man naar ons toe, die aangaf dat we bij een vriend van hem konden slapen. Wij waren hier wel blij mee, maar erg op ons hoeden. De man begon ook steeds raarder te doen, fluisteren aan de telefoon enz. Toen bleek dat we gescheiden ieder achterop moesten op de motor en de man wel erg zenuwachtig werd toen we bedachten dat we anders wel met een taxi naar die vriend zijn huis konden nemen. Hebben we bedankt voor het aanbod en zijn verder gaan zoeken naar een hotel. Een uur later eindelijk een hotel gevonden die nog een eenpersoonskamer had. Hier moet je ook zelf naar vragen, anders zeggen ze gewoon dat ze geen kamers meer hebben. Dus eindelijk een kamer meet heel gezellig een tweede matrasje op de grond. Die avond een biertje gaan drinken in een heuse bar. Een van de enigste die ik gezien heb van binnen. Ik was daar ook de enige vrouw.
De volgende dag zijn we tempels en Trichy gaan bekijken en natuurlijk weer shoppen. De tempels waren erg mooi en groot. Eentje stond op een berg waar je kei veel trappen voor op moest. Dat is niet fijn met 40 graden en als de traptreden dezelfde temperatuur hebben. Helaas mochten we de tempel niet in omdat wij geen hindoe zijn. `s avonds heerlijk gegeten. De volgende dag was het al weer tijd voor onze terugreis naar Dharapuram. Hier nog een paar dagen rondgehangen en van elkaar genoten en toen was het weer tijd om afscheid te nemen. Dit was wel heel erg raar en niet leuk. Was vooral raar dat hij weg ging en ik nog gewoon bleef. Was in het begin wel weer wennen om alleen te zijn.
Nadat leen weg was weer druk begonnen met les geven. Ik heb 3-4 lessen per week gegeven. Dit ging mij steeds makelijker af. Verder me bezig gehouden met de health check. Kinderen behandelen en in de laatste week van mijn verblijf kwamen de kinderen terug van hun vakantie. Ik heb alle ouders ondervraagt over de gezondheid van hun kind, de familiegeschiedenis en uitleg gegeven over aandoeningen die ze hadden. Dus mijn laatste week was heel erg druk.
Nou heb ik sinds leen weg was niet alleen gewerkt. Ik ben 3 weekeinden weg geweest. Het eerste weekeind was een familie weekeind bij de familie van Mr Joseph. 2 nichtjes van hem deden communie voor de katholieke kerk. De hele familie gaat hier in hun beste kleren naar toe. Niet alleen om netjes te zijn, maar vooral om te laten zien wat ze allemaal hebben, dus hoe rijk. Dit was in het dorp waar Mr joseph was opgegroeid. Er staan huizen, maar ook veel hutten. Er was elektriciteit, maar geen stromend water en geen toilet. Wat betekent dat het hele dorp pas gaat als het gaat schemeren op een groot veld achter het dorp. Dat is best lullig als blanke met je blanke kont. Dat zie je dus altijd. Ik blij met bosjes. Er was een familie discussie over een afgebroken huis. Alle mannen uit de familie mogen mee beslissen over de eigendommen van de ouders. Ze zitten dan ook in een kring en er was een verhitte en schreeuwende discussie gaande. En de vrouwen zitten aan de kant te luisteren. Was wel grappig om te zien. Vooral als de vrouw van Mr Joseph zich er mee ging bemoeien. Een geschreeuw en dan maakt die vrouw best indruk. We bleven hier niet slapen maar gingen naar Dindigul naar de broer van Mr Joseph. Omdat ik gast was mocht ik in een bed slapen, maar eerst moest hun zoon er nog letterlijk uitgesleurd worden. En zeggen dat je ook wel op de grond wil slapen helpt ook niet. Dus ik in dat bed samen met zijn dochter die ik nog nooit gezien had, maar ik heb heerlijk geslapen. De volgende dag Dindigul een beetje bekeken.
Mijn volgende trip was naar Periyaculam. Een plaats hoger in de bergen. Hier woonde familie van Selvarani (de vrouw van Mr Joseph). Sivasami, Jaynthi en Thulasy gingen ook mee, dit zijn kinderen die altijd bij REEDS blijven, omdat ze geen ouders meer hebben of omdat zijn stiefmoeder hem niet accepteert. Zij hebben alle drie een erg triest verhaal. Hun helemaal gelukkig dat ze een uitje hadden. Eerste dag naar vikadam. Wat dus een grote dam is. En altijd als ik ergens naar toe ga, regent het natuurlijk heel hard, wat in India dan ook erg hard is. Was een mooi uitzicht en een grote speeltuin voor de kinderen.
De dag daarna kon ik dan eindelijk gaan zwemmen. In de bergen liep een rivier, met veel rotsen erin en minder water. Maar een lekker poel waar je kon zwemmen. Leuke bijkomstigheid het was tussen de mangovelden. Die ik toch wel erg lekker vind. Deze zijn wel anders dan hier de grote mango’s zijn was zuurder en hard, de kleintjes zijn erg zoet en te vergelijken met die we in Nederland hebben. Leo (zoon Mr Joseph) en ik zwemmen , de rest was aan het pootje baaien, want die konden zwemmen. Eerst gingen ze heel creatief visjes vangen met hun sari. De pool kon je in staan, dus na een poos van trekken en praten kregen we de rest ook zo ver erin te gaan. Selvarani nog zwemles gegeven. Zij oefenen met haar armen ging ze in eens naar een dieper gebied en aangezien ze nogal klein is . Ging die al gauw kopje onder. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat je een soort gewichtloos bent in het water.
Ik wilde graag nog naar Munar. Dit is een gebied hoog in de bergen, meet erg veel theeplantages, wilde olifanten en de grootste berg van zuid India. Hier ben ik alleen naar toe gegaan. Wat toch minder leuk, als iemand erbij is. En het toeristen seizoen was al over. Ik had de bus in de middag vanuit Dharpuram. Vanuit de bus nog wilde olifanten gezien die gewoon langs de weg stonden. Was wel leuk om te zien dat ook de hele bus onder de indruk was. Aangezien het al later op de avond was ben ik een stad eerder uitgestapt in Marayor. De volgende dag vroeg op de bus naar Munar, waar je natuurlijk een uur op moet wachten, want iedereen verteld je een andere bustijd. Aangekomen eerste een hotel gezocht. Het hotel waar ik wilde werd verbouwd, maar had nog kamers. Die man vond mij blijkbaar aardig en gaf mij een erg grote en relaxed hotelkamer voor maar 200 roepie (= €3,-). Ik wilde een trip gaan doen en door de stad lopend opzoek naar iets sprak Francis een man van rond de 50 jaar mij aan en vroeg of ik mee wilde in zijn taxi. De volgende 2 dagen heeft hij mij de omgeving laten zien en uitleg gegeven bij de theeplantage, olifanten laten zien, mij meegenomen naar de hoogste berg in India. Waar een soort berggeit was, die alleen daar nog leven. Was een mooi uitzicht en met een paar Indiaanse vrouwen gepraat. Was echt een hele mooi omgeving en best gezellig met die man. In marayoor weer afscheid genomen. Ik ging weer terug met de bus was het plan, maar het was zo druk met Indiaanse toeristen en de bus kwam maar niet. Hij kende wel een vriend die meet een grote truck naar Bangalor ging. Die kwam ook langs Dharapuram. Of ik mee wilde. Ik even twijfelen, want het blijven toch Indiaanse mannen. Maar ze zagen er betrouwbaar uit. Dus mee gegaan. Is echt leuk hoe je hier elke keer in een andere situatie komt. Wel af en toe eng dat je met zo`n grote truck van een berg af gaat, met toch minder goeie wegen als ik gewend ben in Nederland. Maar hij reed goed en veel toeteren natuurlijk. Ze rijden ook altijd met grote licht op als het donker is. Dat was ook grappig in de taxi als je de berg af gaat zet je gewoon je motor uit. Is zonde van benzine en de rem doet het nog. Dat gaat echt goed. Maar wel apart in het begin.
Na mijn vele avonturen was het dan toch echt tijd om te vertrekken na die drie maanden. Wat voor mij heel dubbel voelde, want ik moest al deze lieve mensen achterlaten, maar wilde ook graag weer naar mijn familie. Na een emotioneel afscheid en het uitwisselen van cadeaus op het vliegtuig gestapt in een sari. Dit geeft echt leuke reacties. Mensen die vragen of in uit India kom, of ik getrouwd ben met een Indiaanse man haha. De douane vrouwen waren ook ineens erg vriendelijk. You look beautiful madam. Een hiervan wilde mijn tas bekijken en vond een half sari. Ze zei mooi is die he, ik heb die ook. Het voelt wel weer anders als je dan ik Parijs in een sari staat. Hoewel je hier ook nog leuke reacties krijgt, maar vooral veel starende blikken, maar die was ik inmiddels wel gewend. 7 juni dan eindelijk iedereen weer zien echt geweldig.
`s Avond had mijn lieve mama een welkomstfeestje georganiseerd met een barbecue en had vrienden van mij uitgenodigd. Was echt zo`n verassing, maar echt leuk.
In de week dat ik weer thuis was een enorme jetlag gehad en een nog grotere cultuurshock, dan ik in India had. Wij hebben echt alles en maken ons druk om zulke kleine dingen. Maar inmiddels ben al weer een beetje gewend.
Kortom een geweldig en leerzame tijd gehad. Inmiddels ben ik geslaagd en kan de volgende stap beginnen, werk zoeken.
Als laatste bedankt voor iedereen zijn belangstelling en leuke reacties op deze site. Echt steunende en verassend was dit voor mij.
Zoals in het begin al vroeg, als je geld over hebt stort het alsjeblieft. Ze hebben het daar echt nodig alvast bedankt.
Liefs Marieke